Mijn spelende kind

Ik liep vandaag een rondje door het park. Het is het park vlak bij mijn huis. Intussen woon ik ook alweer 10 jaar in dezelfde buurt als waar ik opgroeide. Het park met de hertjes en de vijver met eendjes. Tenminste in de zomer. Dan hadden die eenden de hele vijver voor zichzelf. In de winter hadden ze maar een heel klein rondje. Dan werd de vijver overgenomen.

Het is de vijver waar ik vroeger iedere winter schaatste. Zodra de school uitging, snel naar huis. Schaatsen pakken en naar het park rennen.  En IEDEREEN was er dan. Al mijn klasgenoten, alle kinderen uit de straat. Ik kan me niet herinneren wie zich druk maakte over de dikte van het ijs, ik schaatste gewoon. Er moet iemand zijn geweest die dat deed, maar als ik andere kinderen zag schaatsen, tja dan was het veilig…. Behalve dan onder de brug, want daar lagen altijd plasjes water. Dat deden alleen de stoere jongens en de grotere kinderen. Tja, daar hoorde ik niet echt bij. Dus als ik naar de andere kant van de brug wilde, dan met de schaatsen over het gras en aan de andere kant het ijs weer op.

Er stonden in die tijd altijd van die lichtmasten zodat je nog langer door kon schaatsen, maar ja….. als die aangingen dan was het echt tijd om naar huis te gaan. Koud en verkleumd, met je voeten die raar aanvoelden van de schaatsen. Je liep dan altijd zo raar, het voelde heel raar aan. Een druipneus en klompjes van handen. Thuis de 2 paar sokken uit, de pyjamabroek onder mijn spijkerbroek vandaan en mijn coltrui uit. Handschoenen op de verwarming, want anders waren die gebreide dingen de volgende dag niet droog. Beker warme chocomelk in een keuken vol heerlijke kookgeuren.

Vandaag lag er slechts een heel dun laagje ijs op. Maar mijn herinneringen brachten me direct terug naar eind 70/begin 80. Ik zag al mijn vriendinnetjes, voelde het heerlijke gevoel van de wind langs mijn gezicht als ik super hard ging. Ik hoorde mezelf lachen en plezier maken.

Na mijn rondje om de vijver, kwam ik langs de speeltuin in het park. En aangezien ik nog in die heerlijke, kinderlijke energie zat, had ik zin om te schommelen. Maar ja….. er hingen wat jongeren rond. En ik was daar zonder kleine kinderen. Dus de schroom was toch een beetje te groot om aan mijn verlangen toe te geven.

Raar is dat eigenlijk. Dat we een excuus, een reden nodig hebben om het kind in ons de ruimte te geven. Ik had begin dit jaar het ultieme excuus om mijn Spelende Kind volledig de ruimte te geven. Ik draaide namelijk een peuterspeelzaal in een vluchtelingenopvang. Dus treinbanen bouwen, met Little People spelen, met water knoeien, keukentje spelen. Nepkoffie drinken (de enige die ik lust) en pizza met appel in de koekenpan bakken. Verftekeningen maken die NIETS voor hoefden te stellen. Heerlijk………….

IK WIL SPELEN

En terwijl ik langs die speeltuin liep, riep mijn Spelende Kind heel hard dat het de afgelopen tijd te weinig aandacht had gehad. Dat ik te weinig gespeeld had. Dat ik niet gedanst had, niet in plassen had gesprongen, geen zandkastelen had gebouwd. Me niet van bergen af had laten rollen. Geen sneeuwballen gevecht had gehouden. Te veel bezig was geweest met serieuze zaken, zoals mijn praktijk, zoals mijn klanten, zoals webinars, zoals belastingen, zoals opruimen. Mega saaie zaken natuurlijk in de ogen van mijn Spelende Kind. Ja maar, begon itok nog…… Met allemaal grote mensen redenen waarom het écht niet gekund had. Mijn Spelende Kind absoluut niet onder de indruk natuurlijk……

Tot het verwijt kwam: “je durft niet meer. Je durft niet meer in plassen te stampen en op straat te dansen. Je durft niet meer in de speeltuin op de schommel als er iemand kijkt”

Zucht….. Nee, ik durf niet meer. Niet echt meer. Ergens zit er een ander stukje in mij dat toch echt graag wil voldoen aan Normaal. Dat al ontzettend vaak het gevoel heeft dat we dingen doen die niet bij Normaal horen. De vaak uitbundige kleding die we dragen! De meningen die we hebben en die we steeds meer verkondigen! Ons huis dat we nu in gaan richten zoals we het willen en niet zoals het hoort. Allemaal dingen die voorbij de grens van Normaal liggen. Dus de grens ligt van schommelen als er iemand kijkt, kan écht niet overschreden worden!!! En ík WIL helemaal niet Normaal en ZOALS-HET-HOORT,  maar dat stukje is net zo levendig aanwezig als mijn Spelende Kind. En beiden hebben aandacht nodig.

Wegstoppen en doorgaan, hoor ik soms wel eens. Een stukje van jezelf dat je niet uitkomt geen aandacht geven. Ik geloof daar niet in. Ik geloof namelijk dat hoe meer je iets geen aandacht geeft, hoe meer je iets verdringt, hoe groter het op de achtergrond (ongemerkt) wordt.

Ik geloof dat je naar al je stukjes kunt en moet luisteren. Luisteren naar wat ze te vertellen hebben. Erkennen dat ze er zijn en dat ze een functie hebben. Ontdekken wat ze nodig hebben. Ja, ook van de stukjes van jezelf die je minder goed uitkomen. De Ikken van jezelf waar je helemaal niet blij mee bent, zoals je Onzekere stuk, of je Perfectionist.

En daarom heb ik een methode ontwikkeld die je daarbij helpt.

H.E.K.-methode.

H inderlijke stemmetjes leren herkennen

E rkennen dát ze er zijn en wat ze nodig hebben

K rachtbronnen maken van die innerlijke stemmetjes

Klik hier als je hier meer over wil weten of als je meer info wil over mijn programma dat 14 december start.

Liefs Nina

Ps ik moest stoppen, want ik ben tikkertje aan het spelen 😉