Als klein meisje ging ik op zondagochtend altijd mee naar de kerk. Ik vond het er zelfs leuk, de rituelen, de zang, de pracht en praal van de katholieke kerk. Ik werd op enig moment zelfs misdienaar. Oke, ik moet achteraf toegeven dat ik niet weet of dit ook een beetje ingegeven werd doordat ik dan in het middelpunt van de belangstelling stond en lekker belangrijk mocht doen. Maar goed, er was een fascinatie.
Tot het moment waarop ik ontdekte dat de verhalen uit de bijbel niet allemaal LETTERLIJK gebeurd waren. Letterlijk op die momenten met die personen. Boos was ik, maar vooral teleurgesteld. Echt teleurgesteld. Dat wat ik voor waar had aangenomen, klopte niet. Dat waar ik van overtuigd was, bleek gewoon niet DE waarheid. Dat waarvan ik dacht dat ik het bij het rechte eind had, bleek gewoon andere kanten te hebben. Omdat ik 12 was en heerlijk puberde, vond ik het ook wel heel belangrijk dat iedereen van mijn verontwaardiging en teleurstelling hoorde, door me mega af te zetten tegen de kerk, de bijbel en alles wat daar bij hoorde. Op de barricades om iedereen te laten weten dat dit boek een slap aftreksel was van de Griekse en Romeinse mythologie (dat waren de woorden die ik altijd gebruikte).
En op die barricades stond ik nog steeds toen ik jaaaaaren later erachter kwam dat een ander verhaal waar ik in geloofde, ook niet echt was. Ik weet dat ik het risico loop nu keihard uitgelachen te worden, maar ik was lange tijd grote fan van WWF, Wrestlemania, Hulk Hogan, Jake the snake Roberts. Met de heilige overtuiging dat het allemaal echt was. Dat het echt moest zijn. Het kon gewoon niet nep zijn. Het moest kloppen. Het voelde echt, ik leefde mee, dit was ECHT.
Wat me van beide keren het meeste bij is gebleven, is mijn grote teleurstelling. De teleurstelling in dat wat ik tot dan toe voor waar aannam. En de teleurstelling in mezelf. Het gevoel dat iets dat zó waar leek te zijn, het niet was. Het gevoel dat mijn overtuigingen niet klopte. Het gevoel dat ik duidelijk iets gemist had de tijd daarvoor. Signalen over het hoofd had gezien.
Deze 2 situaties kwamen afgelopen weekend naar boven. Toen ik me teleurgesteld voelde. Toen ik me afvroeg wat ik gemist had. Welk signaal ik over het hoofd had gezien. Welke innerlijke stem ik genegeerd had. Afgelopen maandag had ik namelijk willen starten met mijn 6 weekse online programma. Een programma waar ik super veel zin in had. Een programma waarin ik het gevoel had zoveel, zoveel waarde te kunnen bieden. Een programma waarmee ik veel mensen hoopte te kunnen dienen. Een programma waarvan ik voelde dat ik het in de wereld moest zetten. Een programma waarvan de roep om het te doen steeds groter werd. Waarvan ik het gevoel had dat ik het móest doen.
Afgelopen weekend heb ik het afgeblazen, of eigenlijk uitgesteld. Te weinig aanmeldingen. Teleurstelling. In het Universum, in mijn programma, in mezelf. Het gevoel van falen, het gevoel van onmacht, het gevoel van onwetendheid.
Waarop ik naar de lucht keek en vroeg “What is it that you want from me”. Tja en het is geen Google, dus er komen niet direct 10 hits naar boven. Dus een dagje op de bank onder een dekentje, thee drinken bij een lieve vriendin en uithuilen bij een lieve vriend. Oh ja en chocoladerijstwafels.
En nu weer door!
Ontdekken welke les ik hieruit mag leren.
Ontdekken waarom alles wat er gebeurt, precies is wat er hoort te gebeuren.
Ontdekken wat mijn verdere verlangens zijn.
Every setback bears with it the seed of a comeback.
Liefs Nina
Nog geen reacties.