Het is intussen al weer een paar jaar geleden dat ik mijn coachopleiding volgde. Intuïtief coach wilde ik worden, want dán zou ik de antwoorden hebben op iedereens vragen (you sweet innocent girl) .
Ik kan me de eerste keer nog herinneren. De docent begon met een persoonlijk verhaal. En nodigde iedereen een volgende keer zélf een persoonlijk verhaal te delen. Hij las een brief voor die zijn, toen 8-jarige, dochter hem schreef terwijl ze leukemie had. De brief ontroerde hem na al die jaren nog en hij liep zijn tranen vrijelijk lopen. De groep was stil.
JEZUS, dacht ik. Als je toch wéét dat die brief je aan het huilen gaat maken, dan lees je die toch niet voor!!!Dan kies je toch wat anders! Je gaat toch niet BEWUST iets kiezen waarvan je wéét dat het je zo ontzettend gaat raken.
In mijn werk geef ik anderen 10.000% de ruimte om bij hun gevoel te komen, ik begeleid ze naar hun grootste pijn, naar verdriet, angst, vreugde, verlangens. In 1 op 1 gesprekken, maar ook in groepsworkshops nodig ik mijn deelnemers uit zich te uiten zonder rem.
Voor MIJ gelden echter andere regels. Die ik alleen mezelf opleg. Mijn eigen kwetsbaarheid voor me houden, bij me houden. Delen met een paar mensen die me heel na staan, maar mijn kwetsbaarheid tonen in een groep……. Mijn kwetsbaarheid was een teken van zwakte, mijn tranen waren een vorm van falen. En dát sta ik mezelf niet toe.
Dit weekend kwam ik erachter dat dit patroon er nog steeds is! Dit weekend nam ik deel aan een Geld is Liefde Event van mijn business coach Maartje Koper en ik werd door zoveel dingen geraakt. Geraakt door wat er bij andere mensen gebeurde, maar het meest door wat er bij mezelf werd blootgelegd. Mezelf inhouden. Het besef dat mijn grootste verlangens groter zijn dan ikzelf (and that scares the hell out of me). Het besef dat de behoefte om mijn grootste verlangens te vervullen steeds groter worden. En het besef dat de wens om mijn verlangens te realiseren groter aan het worden zijn dan de angst.
En ik voelde me kwetsbaar, kwetsbaar in de groep. Een groep waarmee ik wel verbinding voelde. Als er nu maar niemand iets vraagt, als er nu maar niemand de microfoon onder mijn neus duwt. Want stél dat ik door de emotie niet uit mijn woorden kom, stél dat ik moet huilen, stél dat er dan zo’n snottebel aan mijn neus komt te hangen, stél dat ze dan net dát stukje gaan uitzenden.
En begrijp me goed, ik werd omgeven door vrouwen die ik als super krachtige, prachtige, mooie vrouwen ervaar. Die hun kwetsbaarheid lieten zien en die ik door hun kwetsbaarheid nóg krachtiger, prachtiger en mooier vond.
En dus is het tijd. Tijd om het door mezelf opgelegde juk af te werpen. Deze ingestelde eis voor mezelf dient me absoluut niet. Ho’oponopono, ontcreëer en vernietig, poc pod, schrijven en delen. Ik laat het in liefde los. Er was een tijd dat ik het blijkbaar nodig had om me te beschermen tegen de buitenwereld, maar die tijd is voorbij. Ik ben krachtig, prachtig, mooi en kwetsbaar.
Met welk zelf-opgelegd juk loop jij nog rond? En is het geen tijd om het los te laten? We kunnen daar samen aan werken!
Liefs Nina
Nog geen reacties.