We weten allemaal dat onze overtuigingen vroeger zijn ontstaan. Toen we goedbedoeld advies kregen dat de zevens op ons rapport ook achten of negens hadden kunnen zijn. Toen we onbedoeld het gevoel kregen dat we niet goed genoeg waren of niet waardevol genoeg. Toen we zijn gaan twijfelen of we iets wel konden. Veel van deze overtuigingen hebben zich vastgezet in ons hoofd en zijn we voor waarheid aan gaan nemen. Zij vormen de hinderlijke stemmetjes waar we soms ontzettend last van kunnen hebben. Mevrouw Jaloezie, meneer Perfectionist en meneer Saboteur geven ons niet altijd een geweldig gevoel.
Andere overtuigingen hebben zich vastgezet in ons lichaam en zorgen voor lichamelijke klachten en kwalen. Ik heb al vaker gesproken over emoties die we opslaan in ons lijf. Emoties die zich ergens vastzetten en vervolgens voor pijn of ongemak zorgen.
Niet van jou
Maar wist je ook dat deze pijn, je kwaal, je aandoening wel eens helemaal niet van JOU zou kunnen zijn? Dat er bij je (voor)ouders een trauma kan zijn ontstaan waar JIJ nu last van hebt. Want dat kán. Trauma’s kunnen overgedragen worden van de ene generatie naar de volgende. Gebeurtenissen in het leven van je (voor)ouders die niet (goed) verwerkt zijn, kunnen nu zorgen voor de klachten van jouw generatie. Of misschien de generatie van je kinderen.
Denk aan de oorlogstrauma’s van je (groot)ouders. Wat hebben zij gezien, wat hebben ze meegemaakt? Wat voor angst hebben zij gekend? Wat voor verlies hebben zij geleden? En hoe zijn ze daarmee omgegaan. Vroeger werd er gedacht dat oorlogsslachtoffers hun omgeving alleen beïnvloedden door hun gedrag. Dat de chagrijnige oud-militair streng was als vader. Dat de moeder die in een kamp had gezeten haar kinderen niet altijd kon geven wat ze nodig hadden aan affectie. Maar er worden steeds meer studies gedaan naar de erfelijkheid hiervan. Er zijn onderzoeken gedaan naar het niveau van gelukshormonen bij kinderen van oorlogsslachtoffers. Deze bleken bij geboorte (en in hun latere leven) even laag te zijn als die van hun ouders.
Denk aan het geweld bij je oom thuis. Het geweld waar iedereen van wist, maar niemand iets aan/mee deed? Sociale controle vroeger was een stuk groter dan nu, maar niemand bemoeide zich met wat er achter de voordeur gebeurde.
Denk aan misbruik in je vorige generaties. Op dit moment heeft 1 op de 3 vrouwen daar mee te maken op enig moment in hun leven. Dat zal vroeger beslist niet anders geweest zijn. Alleen was dat iets waar vroeger absoluut niet over gesproken werd. Iets dat onder het kleed geveegd werd, waar een stigma op rustte. Van hulp of verwerking was in ieder geval niet echt sprake.
Zo had ik een tijd geleden een cliënt die vanaf ze jong was al last had van buikklachten. Tijdens een lichaamsopstelling kwamen we erachter dat zij het seksuele misbruik van haar moeder droeg. Haar moeder die niet gehoord werd toen ze hierover wilde praten. En die alleen gehoord werd als ze ziek was, klachten had. Ze gunde het haar dochter om gehoord te worden.
Onverwerkt leed zoekt een weg
De voorgaande voorbeelden gaan 1 of een paar generaties terug. Generaties waarin praten over je problemen niet zo normaal was. En in sommige gevallen was het trauma gewoon te groot om over te praten. Te groot om te verwerken.
Maar onverwerkt leed, dat zoekt een weg. Het zoekt een weg om gehoord te worden. Het zoekt een manier om geuit te worden. Het zoekt een plek waar het verwerkt kan worden.
En zo kan het zijn dat jouw kwaal, jouw aandoening, jouw pijn, jouw leed het onverwerkte leed van een vorige generatie is.
Leed dat niet van jou is, kan je niet oplossen
En dat is goed nieuws! Ja, echt waar.
Want hoe wil je iets dat generaties geleden ontstaan is, verwerken in het NU?
Hoe wil je vrede krijgen voor je hele familie? Hoe wil jij het schuldgevoel van je overgrootouders goedmaken? Hoe wil jij de miskraam van je moeder een plek geven?
Hoe wil je jouw zere rug, jouw depressieve klachten, jouw allergie oplossen als die oorspronkelijk niet van JOU is?
Je kunt het alleen maar LOSLATEN. Je kunt alleen maar lóslaten wat niet van jou is. Je kunt het alleen maar laten gaan. Je kunt de KEUZE maken om het gewoon los te laten. En ja, dat klinkt super makkelijk. En in een aantal gevallen IS dat ook zo. Dan is het besef, het inzicht dat iets niet van jou is, voldoende om het los te kunnen laten. En daarmee dus ook je klacht los te laten.
Voor sommige mensen zit echter dáár een probleem. In het loslaten. Als iemand zich bv heel erg is gaan identificeren met de klacht. Vaak zie ik dan dat mensen echt de BEREIDHEID moeten hebben om los te laten.
Je hoeft het niet alleen te doen
Dit hele proces van de oorsprong ontdekken tot aan het loslaten van wat niet van jou is, hoef je gelukkig niet alleen te doen. Ik kan je bij dit hele proces begeleiden. Je kunt bij me terecht voor een privé sessie, waarbij wij samen jouw lichaamsdelen en emoties representeren.
Je kunt ook deelnemen aan een van mijn workshops. Hou mijn website in de gaten of schrijf je in voor mijn nieuwsbrief als je op de hoogte wil zijn wanneer ik de volgende organiseer. Dat zal begin februari zijn!
Liefs Nina
Nog geen reacties.