Je gal spuwen

Ze kwam in mijn praktijk met hevige pijn aan haar galblaas. Er waren in het ziekenhuis galstenen geconstateerd en ze had de week erop een afspraak met de chirurg om uiteindelijk haar galblaas te laten verwijderen. Eigenlijk kwam ze voor een verzachtende healing omdat de pijn iedere avond zo hevig was.
Ik stelde haar voor om eens op een andere manier naar haar klachten te kijken. Ook omdat ik van haar hoorde dat ze altijd heel langzaam herstelde van een operatie en daar vaak complicaties bij ontstonden.

We deden een lichaamsopstelling waarbij we vroegen wat haar galblaas te vertellen had, waarom deze opspeelde.
Direct bleek dat ze echt haar gal wilde en moest spuwen! Er was een kwestie die haar allang dwars zat, maar die ze nooit uitgesproken had. De afgelopen weken kwam dat steeds naar vaker in haar gedachten. En ze nam NU de beslissing om een gesprek te voeren dat ze lange tijd voor zich uit had geschoven!

Natuurlijk vond ik het vervelend voor mijn cliënte dat ze pijn had. Maar wát een prachtige werking van het menselijk lichaam. Ik had me nooit gerealiseerd dat dit gezegde zich zó letterlijk zou kunnen uiten! Je gal moet gespuwd worden! En als je je gal dus niet spuwt, dan blijft dat in de galblaas zitten! En gaat daar werken. Het bouwt zich op, met galstenen tot gevolg!

Inslikken

Woorden die ingeslikt worden voor de lieve vrede. Woorden die binnen gehouden worden, uit angst voor ruzie. Gesprekken die niet gevoerd worden, bang dat de vriendschap/liefde voorbij is. Alles wat je inslikt, iedere keer weer. Omdat je aardig gevonden wil worden, bang bent voor confrontatie.

Die avond kwam ook een herinnering van mezelf naar boven. Rond mijn 20e had ik zelf ook last van mijn gal. Geen galstenen, maar wel een galblaas die regelmatig zorgde voor pijn en andere vervelende klachten. En als ik zo terugdenk, was dat inderdaad een periode in mijn leven waarin ik me niet echt uitsprak. Ja, ben altijd extravert geweest. En een podium pakken…. Heeeeerlijk! Maar praten over dingen die me écht dwars zaten, nee dat niet. Dat hield ik “wijselijk” binnen. Want wat als iemand mijn verhaal niet geloofde, of stom vond, of de dingen die belangrijk voor me waren gewoon wegwuifde. Dát risico wilde ik niet lopen! En tja, die galblaas, die gaf maar af en toe last. En als ik dan een paar dagen vet en zuur liet staan, dan ging het wel weer. Ik heb in die tijd een heleboel droge Melbatoastjes gegeten als ontbijt, lunch en avondeten. Maar het kwam in die periode van mijn leven niet in me op naar een andere oorzaak te zoeken. Of een andere oplossing. Ik realiseerde me toen niet wat een geweldige gewoonte dit eigenlijk is! Dat gal spuwen.

Intussen heb ik geleerd om op een liefdevolle manier dat gal te spuwen. Om mijn gevoelens en frustraties niet op te kroppen, maar uit te spreken. Om het gesprek aan te gaan en op die manier te zorgen voor een lege galblaas!

NB Mijn cliënte heb ik geadviseerd om toch naar haar afspraak met de chirurg te gaan. Hoewel ik heilig geloof in de kracht van het eigen lichaam en diens antwoorden, is het raadplegen van een arts in dit geval zeker aan te raden. Een lichamelijke klacht ontstaan door een verwaarloosde emotie, kan voor grote problemen zorgen. Zeker als die verwaarlozing lang geduurd heeft. Mijn verwachting is dat een operatie uiteindelijk niet nodig zal zijn.