De Snor

Deze week een iets ander blog. Over een iets andersoortig lichaamsdeel dan de afgelopen weken. Tenminste….. voor mij dan. Ik ben namelijk gezegend met een glad haarloos babyhuidje, dus van snorren bleken, waxen, harsen of scheren heb ik alleen maar hóren zeggen. Maar ik wil er deze maand toch wel aandacht aan besteden, omdat het deze maand gebruikt wordt als een belangrijk symbool.

Er was een tijd dat de Snor een statussymbool was. Een teken van manlijkheid. Een teken van rang of status. Toen je aan de grootte van iemands snor diens positie in het leger af kon lezen. Een kaal gezicht voor de laagste rang en een prachtige snor voor een hogere. Raar eigenlijk, dat je een bedrijf dusdanig georganiseerd krijgt dat de werknemers hun uiterlijk eraan onderwerpen. Ik had een tijdje een militair vriendje dat echt van ieder regeltje op de hoogte was en me ook wist te vertellen dat je eigenlijk nu nog toestemming moet vragen voor het dragen van een baard. Misschien dat ik het niet snap, omdat ik nooit zo heel erg goed geweest ben in het klakkeloos opvolgen van bevelen…….

De afgelopen decennia is de snor, denk ik, vooral een fashion-ding geworden. Populair in sommige jaren, minder in andere. Populair in sommige landen, minder populair in sommige geloven. Ik heb tenminste niet meer het gevoel dat het iets zegt over de manlijkheid van de drager of diens sociale status.
Behalve in november, ook wel Movember genoemd. Wanneer veel mannen hun snor laten staan. Om aandacht te vragen voor de gezondheid van mannen. Er wordt aandacht gevraagd voor manlijke kankervormen als teelbalkanker en prostaatkanker, en door middel van sponsoring wordt hier geld voor ingezameld.

Man up
Maar ook aandacht voor de geestelijke gezondheid. Ik vind het super dat hier op de website van Movember.com een stukje over staat. Want waar wij vrouwen met onze vriendinnen op de bank kruipen, met een doos tissues en een grotere doos chocola en er eens goed over praten, hebben mannen die mogelijkheid gewoon niet. De meeste vrouwen hebben wel een vriendin, collega of sister waar ze terecht kunnen in het geval van een kleine of grotere dip. Er is vroeger nooit tegen ons gezegd dat een grote vent niet huilt en we onze tranen moesten drogen. We did not need to man up! Niemand vertelde ons dat we ons niet aan moesten stellen als een klein meisje. Nee, wij mochten gewoon dat kleine meisje zijn en onze gevoelens uiten. En als we dat bij onze vrouwelijke kameraden doen, is er niemand die raar opkijkt.

Intussen is het aantal zelfmoorden onder mannen 2 keer zo hoog als onder vrouwen. Natuurlijk zijn hier meerdere oorzaken voor, maar niet-praten, geen hulp zoeken, is een belangrijke. Mannen denken vaak het zelf op te moeten lossen. Dat het probleem zichzelf wel op zal lossen, of dat ze weinig keus hebben. En gewoon maar door moeten gaan. Of veel te laat hulp inschakelen. En soms geen andere uitweg meer zien….
In mijn praktijk krijg ik veel meer vrouwen dan mannen. Maar voor de mannen die komen is het vaak heel lang geleden dat ze zo met hun gevoel bezig zijn geweest. Voor sommigen is het zelfs de eerste keer dat ze bepaalde gevoelens onder ogen zien of verwoorden. De eerste keer dat verdriet geuit kan worden, of oude pijn. Ik vind het altijd een genoegen, een eer om iemand op zo’n moment te mogen begeleiden. Dat klinkt misschien een beetje suf, maar ik voel echt een diep gevoel van warmte en verbondenheid op zo’n moment. Op het moment dat ik iemand bij mag staan die terug naar zijn kern keert. Die binnen in zichzelf kijkt en inzichten krijgt. Die inzicht krijgt in gevoelens en verlangens en gedrag.

Gelukkig zijn er steeds meer groepen als mannencirkels en papagroepen. Waar mannen, die daar behoefte aan hebben, zich kunnen uiten. Waar ze hun variant kunnen halen van mijn bankavond met chocola en tissues. En gelukkig komt er steeds meer openlijke aandacht voor de gezondheid van de man, dus kijk even op de site van Movember.com. Of sponsor iemand in je omgeving met wat donshaar of prachtige volle bovenlip.

Liefs Nina