Mijn gouden hart

Ik werk vanuit mijn hart. Een hartsverbinding stelt je in staat om vanuit warmte, liefde, mededogen de ander te begeleiden. En soms moet je daarbij direct en zelfs confronterend zijn. Maar dat alles gebeurt vanuit een verbinding met de ander. En ik heb al heeeeeel lang geleden ontdekt dat er (voor mij althans) geen andere manier is. Want als ik vanuit mijn hoofd ga redeneren, ga bedenken welke richting een gesprek op moet gaan, dan gebeurt er niet zoveel. Dan blijft mijn klant ook lekker in het hoofd zitten. Dan hebben we een heerlijk gesprek OVER het probleem, maar het lukt dan niet tot de kern door te dringen. Ik stel vragen en mijn klant geeft antwoord. Rationele antwoorden, soms met wat gepraat OVER het gevoel er doorheen. En geloof me, ook bij mij doet dat hoofd erg zijn best. Erg zijn best om van zich te laten horen. Op basis van eerdere ervaringen weet het al wat het probleem is, en sterker nog, vaak ook wat de oplossing zal zijn. Het wil presteren, laten zien hoe goed het is, resultaten boeken.

Het kloppende hart
Maar hoe dankbaar ik mijn hoofd ook ben voor, vaak briljante 😉 , ideeen en theorieen , werken doe ik het best en het liefst vanuit mijn hart. Want dat is “where the magic happens”. Dan kan ik voelen wat er speelt, dan voel ik waar het probleem om draait. Dan weet ik intuitief welke vraag er gesteld moet worden.
Op zich is het ook logisch, als je bedenkt dat bij de ontwikkeling van een foetus het hart er is vóór de hersenen zich ontwikkelen. Het klópt zelfs al voordat die hersenen zich ontwikkelen! Dan zou dat toch niets anders kunnen betekenen dan dat ons hart écht het kloppende hart is! Hetgeen waar alles om draait. De spil in het geheel. En prachtig toch dat wanneer die foetus eenmaal volgroeid is en ter wereld komt, het geluid en ritme van moeders hart het nog steeds kan troosten en kalmeren. Mijn kids hebben uren en uren en uren op mijn buik gelegen als baby. Heerlijk vond ik dat. En ja, inderdaad ze waren er heerlijk rustig bij. Ik weet nog dat de verpleegsters in het ziekenhuis en de kraamverzorgster thuis vonden dat ze “nu toch echt in hun eigen bedje moesten, want….” Grappig, ik weet niet eens meer wat de “want,…” was. Ik heb me er namelijk ook helemaal niets van aangetrokken. Mijn moederhart zei wat anders en dat heb ik toen gevolgd!

Altijd blij met mijn hart?
Of ik altijd mijn hart volg? En altijd zo blij ben met mijn hart? Nee, want het hart is me ook wel eens in de schoenen gezonken. Als ik écht geen idee had hoe ik iets moest doen of écht geen idee had hoe ik uit een bepaalde situatie moest komen. Als ik vast leek te zitten en écht niet wist welke kant ik op moest. Of in ieder geval het IDEE had, dat ik het écht niet meer wist. Hmmm, dat idee kwam hoogstwaarschijnlijk vrolijk uit mijn hoofd, bedenk ik nu, weer met mijn hoofd.
De schrik heeft me ook wel eens om het hart geslagen. Toen diezelfde babys die zo heerlijk op mijn buik lagen, groter werden en jongensstreken uithaalden. In hoge bomen klimmen, van fietsen vallen, stunts uithalen die alleen maar goed gaan als je jong bent en je botten nog flexibel. Of laatst nog toen ik op de snelweg bijna de vangrail in werd gedrukt. Dan voel je echt letterlijk kramp in je hart. Je voelt het overslaan, pijn doen, verkrampen, pulseren. Gelukkig heel even maar, dan zakt het weer. Gelukkig liep altijd alles goed af, dus ontspande mijn hart zich weer.
En hartzeer heb ik ook gekend. Grappig, bij dit spreekwoord denkt ik echt altijd aan een gebroken hart. Zo’n hart dat je op plaatjes ziet, doormidden, met zo’n grote scheur, rafelige randjes, en beide helften slechts nog een klein stukje aan elkaar. De pijn van een verbroken relatie, de pijn als je voelt dat het echt niet meer gaat samen. Of als 1 van beiden dat voelt. Of als de liefde die jij voelt niet beantwoord wordt. Maar ook bij vrienden, als je merkt dat het niet echt meer klikt. Je eigenlijk geen of minder behoefte hebt om tijd samen door te brengen. Of als jij dat juist heel graag wil, maar je vrienden buiten je om afspreken. En je super gezellige weekendjes op Facebook voorbij ziet komen. Zonder jou.

In al die situaties wilde ik dan dat ik minder zou voelen. Dat ik dat hart uit kon schakelen en alles kon beredenen. Achteraf… Achteraf zijn dat de momenten geweest van mijn grootste groei! In die momenten heb ik mijn moederlijke angst (een beetje dan) leren loslaten. Heb ik in leren zien dat de wereld niet vergaat ook al geef je de zekerheid van een baan in loondienst (met een zacht duwtje vanuit die werkgever)op. En mijn hartzeer heeft ervoor gezorgd dat het voor mij steeds duidelijker wordt met wie ik me wil omringen. Mijn hartzeer heeft ervoor gezorgd dat ik NU weet dat alles dat ik verlang zich nu al in mezelf bevindt! Ik heb dus geen partner nodig om me aan te vullen, compleet te maken, mijn rechterhelft te zijn. Nee, ik heb geen partner meer NODIG, er is niemand meer die hoeft te voldoen aan allerlei verwachtingen omdat ik allerlei behoeften die iemand anders moet vervullen. Ik kan er nu gewoon voor KIEZEN.
En het heeft me duidelijk gemaakt dat ik me iedere dag wil omringen met mensen waar ik blij van word! Met wie ik resoneer. Met mensen die ik écht in mijn hart sluit.