Helende handen

Mijn handen kunnen veel. Mijn handen kunnen helen. Overigens ben ik ervan overtuigd dat heel veel mensen dat kunnen. Iedere ouder weet dat een aanraking (of een kus) als je kind gevallen is, wonderen doet. Je handen die zachtjes op een ruggetje kloppen als je kind overstuur is, als het ’s nachts huilt. De aai over de bol. Die handen troosten, helen, bieden liefde, geborgenheid, veiligheid.
Mijn jongste zoon is 11 en vindt het super belangrijk om mij regelmatig te laten weten dat hij toch écht zijn eigen mening heeft over een heleboel dingen. En ook is het heel belangrijk mij te laten weten dat hij écht niet alles hetzelfde gelooft als ik. Dus ook hierover. Mam, het slaat nergens op wat je doet, het werkt niet! Totdat hij valt, hoofdpijn heeft of buikpijn. Uh, mam, kan je me alsjeblieft even een behandeling geven, het doet zo’n zeer.
Ook als je zelf geen kinderen hebt, zul je het je hoogstwaarschijnlijk herinneren van je eigen ouders. Ik tenminste wel. Hoofdpijn, buikpijn, en dan een dekentje en mijn moeders hand! Pijnlijke knie gevallen, mijn moeders hand zorgde voor beterschap.

En iedereen wrijft over een plek als je je gestoten hebt. Je eerste reactie als je je teen stoot of je elleboog, is die plek vastpakken (oke, bij sommige gaat deze eerste reactie gecombineerd met een behoorlijke krachtterm). Je legt je hand erop, je wrijft erover. Het is een automatisme dat ik eigenlijk bij iedereen zie.

Allerlei -ines
Vorige week schreef ik oa over adrenaline; een stof die aangemaakt wordt om ons extra alert te maken. Ervoor te zorgen dat we kunnen vluchten of vechten. Deze stof moet alleen niet te lang de boventoon voeren, omdat we dan last van stress kunnen krijgen of een burnout. Lees hier mijn volledige blog.
Aanraking zorgt voor een daling van adrenaline. Aanraking zorgt sowieso voor de aanmaak van een paar andere -ines, zoals serotonine en oxytonine. Stressverlagers, gelukmakers, fijnvoel hormonen.
In de huid bevinden zich namelijk allerlei receptoren. Deze sturen prikkels naar de kleine hersenen en laat nou net die heerlijke hormonen dáár aangemaakt worden! Geweldig toch, zoals het lichaam werkt!

Wij mensen hebben aanraking nodig. Net zo hard als voedsel en onderdak. Ik dacht altijd dat het meest schrijnende voorbeeld weeshuizen in Roemenie waren. Daar waren de weeshuizen op een gegeven moment zo vol dat de staf niet aan meer toekwam dan pure verzorging. Eten en verschoning dus. Veel baby’s stierven omdat ze geen affectie kregen, geen aanraking. Ik dácht dat dit het meest schrijnende voorbeeld was, tot ik las dat er gewoon experimenten gedaan zijn op dit gebied. Het willens en wetens onthouden van affectie en aanraking aan en van baby’s. En nee, niet alleen tijdens oorlogen, maar gewoon als experiment in Amerika. Om te kijken wat de effecten waren! Het experiment is na 4 maanden stopgezet omdat de helft van de baby’s intussen was overleden.

Standaardknuffel
Aanraking is dus zo broodnodig! En toch stoppen we er op een gegeven moment mee. Tenminste met de
échte aanraking. De aanraking vanuit liefde, met een hartsverbinding. De pure aanraking van een ander mens, zonder sexuele bedoelingen. Ja, de standaardknuffel bij een begroeting. Maar ik zie zo vaak dat deze knuffel puur een gewoonte is. 3 standaardkussen of een knuffel. Nietszeggend, waarbij één van de twee zich hoopt snel los te kunnen maken. Tuurlijk zie ik prachtige, welgemeende momenten, maar hoeveel mensen voelen zich nog vertrouwd bij het aanraken van een ander. Wat zal die ervan denken? Zal die ander mijn bedoelingen wel snappen? Durf ik, na alle schandalen, nog wel een kind aan te raken? Zou die ander het wel fijn vinden? Vind ik het zélf wel altijd fijn of gaan dan ook bovenstaande gedachtes door me heen?

Of we stoppen zelfs met geloven in de werking van onze helende handen. Ik heb mensen in mijn omgeving die niet geloven in het werk dat ik doe. Die denken dat het onzin is, niet werkt, of in ieder geval bij hen niet. Die direct aan vage Jomanda-praktijken denken of denken dat het placebo-effect hier vást mee te maken heeft. Ik heb daar lange tijd moeite mee gehad. Me er zelfs een tijdje door verstopt. Of in ieder geval mijn handen.

Dat is nu overigens voorbij! Ik ben nu zelfs super trots op mijn handen. Super trots op wat ik met hen kan doen. Super trots op hun helende werking. Ik heb cursussen gevolgd zodat ik nóg effectiever kan helen en heel specifiek verschillende problemen aan kan pakken. En dat anderen niet geloven in mijn handen of erger nog, in de kracht van hun eigen handen, ach, dat is dan zo………..
Natuurlijk wel met de hoop dat ze vanuit een aangeboren automatisme, een wéten, wel gewoon die handen goed gebruiken!