Afgelopen weekend ben ik naar een 2-daags event geweest. Cupcakes, roomsoezen, puddingbroodje-achtige dingen, en andere zoetigheden achter op de tafel. Schaaltje met mini Twix, Mars, etc op de tafel. Ik keek ernaar en dacht ziet er lekker uit. Ik nam het waar, ik was me er bewust van, maar verder voelde ik er niet echt iets bij. Ik dacht alleen niets hiervan gaat een bijdrage zijn aan mijn lichaam. Aan mijn lijf dat zich wil voeden met voedzaam voedsel. Met voedsel dat een super bijdrage is aan mijn nieuwe cellen en aan al mijn body processen. Dus ik dacht “Yes! Ik ga voor het verse fruit en de smoothie” . En het is echt waar, dát was waar ik zin in had.
Totdat ik geraakt werd! Ik weet niet of je mijn vorige blog las over kwetsbaarheid, maar zo voelde ik me. Bij iedere spreker voelde ik me kwetsbaarder en naakter. Alsof ze in mijn ziel, mijn hart konden kijken. En hardop zeiden wat ik zo vaak voelde. Hardop zeiden wat ik voelde, maar waar ik soms niet eens woorden voor had. Dat ik me soms té veel Nina voelde en mezelf daarom afzwakte, kleiner maakte. Ik wilde schrijven dat ik in het verleden wel eens bang was geweest voor de afwijzing, maar dat is niet zo. Ik voel het NU soms ook nog. Afwijzing omdat ik te direct ben, te confronterend, te zacht, te anders, te niet op de hoogte van het laatste nieuws, of welke té dan ook.
En ik voelde mijn emoties omhoog borrelen. En ik voelde ook mijn behoefte opborrelen om mezelf te verdoven. Mijn allereerste reactie. Ik wil dit gevoel kwijt, ik wil dit niet voelen. En daar stonden ze nog, de Marsjes op mijn tafel, de koeken achter in de zaal. En ik wilde er al naar grijpen. Want ik wist dat zij me zouden verdoven. Zij zouden mijn pijn wegnemen, mijn kwetsbaarheid. Ze zouden ervoor zorgen dat ik door kon gaan met deze dag. Ze zouden ervoor zorgen dat ik gewoon toe kon horen zonder me opnieuw te laten raken.
Dit interne gesprek, proces vond plaats binnen een paar seconden. Binnen een paar seconden van een gevoel waar ik geen raad mee wist, naar behoefte om van dat gevoel af te komen, naar willen grijpen naar het verdovende middel. Het mooie was alleen dat ik het proces ook kon ZIEN. Ik was me bewust van het proces.
Altijd een keuze
En ik was me er ook van bewust dat ik een KEUZE had. Ik kon kiezen. Ik kon kiezen voor de easy way out, de verdoving. De verdoving waarvan ik wist dat ook maar heel even zou duren. Heel even voordat mijn lijf weer om nieuwe verdoving zou schreeuwen. Of ik kon een andere keuze maken. De keuze om me te laten raken. De keuze om te ervaren wat er gebeurde. De keuze om binnen te laten komen wat er binnen wilde komen en te groeien. De keuze voor een nieuwe MIJ. Waarin ik mezelf niet meer klein zou houden. Waarin alle emoties er mogen zijn.
Ik koos voor het laatste. En ook die beslissing nam ik binnen een paar seconden. I’ve come a long way. Steeds meer in contact met mijn lichaam. Steeds beter in staat te luisteren naar diens behoeften.
Liefs Nina
En jij? Ook jij kunt binnen een paar seconden een ander keuze maken, een nieuwe beslissing. Ook jij kunt je bewust worden van de processen in je lijf. Bewust van wáárom je snackt, snaait of hoe je het ook wil noemen. Neem contact met me op voor een gratis “Eten wat je lijf wil”-sessie van 20 minuten waarin ik al een belangrijke tip met je ga delen. En jij je vragen aan me kunt stellen. Kijk hier voor het programma.
Nog geen reacties.