Ik was volledig overbluft toen een vrouw (kindercoach notabene) dat een paar jaar geleden tegen mijn jongste zoon zei. Hij gaf haar een hand als afscheid, maar sloeg, zoals altijd eigenlijk, zijn ogen neer. “Kijk me aan als ik tegen je praat”, was haar reactie. Het was het einde van een kennismakings sessie waar hij totaal geen zin in had, totaal geen klik had gevoeld en er totaal over zijn gevoelens heen was gestapt.
En ik, ik was zo verbaasd dat ik op dat moment niet eens reageerde. Ik kon me toen al niet voorstellen dat je zo iets tegen een kind zou zeggen. In die tijd was ik veel minder bezig om te luisteren naar de signalen van mijn lijf, maar zover was ik toch al wel.
Mijn kinderen hoefden namelijk iemand niet aan te kijken als ze dat niet wilden. En ze hoefden niet iedere vage oom of tante te zoenen die daarom vroeg. Als kinderen klein zijn, zijn we heel erg geneigd om ze netjes op te voeden. En daar hoort een handje geven bij, aankijken en iedereen knuffelen die daarom vraagt. Aan de ene kant willen we zo graag laten zien dat we onze kinderen goed opgevoed hebben, dat ze weten hoe het hoort. Omdat dit ons een gevoel van slagen geeft? Aan de andere kant omdat andere mensen, kennissen, vrienden, opa en oma erom vragen en we hen ook niet teleur willen stellen. Het zijn tenslotte mensen die WIJ allemaal leuk vinden.
Maar in hoeverre staan we kinderen daarmee toe om hun eigen gevoel te volgen. Om zélf te bedenken of ze op dat moment zin hebben om die tante (die ze na de kraamvisite niet meer gezien hebben) een dikke pakkerd te geven. Om zélf te voelen of ze het aandurven om een volwassene in de ziel te kijken. Om zélf te bepalen of ze het lichamelijke contact van een hand geven, aandurven. Ik zie zó vaak ouders die hun kind proberen over te halen met “doe niet zo flauw, geef gewoon een hand”, “dat is oom huppeldepup, die ken je toch nog wel”.
Zelf heb ik me ook echt schuldig gemaakt aan dat hoofd omdraaien als ik mijn kids een standje gaf. Alsof ze beter zouden kunnen luisteren wanneer ik ze intimiderend in de ogen zou staren. Terwijl ik me nog van vroeger kan herinneren wat dit met me deed.
Dat verplicht handjes geven en een dikke Surinaamse brassa aan een tante die je nog nooit eerder ontmoet had. Het gaf me altijd het gevoel dat mijn lijf niet van mij was. Dat het een soort gemeengoed was, waar iedereen zomaar handen van kon schudden, knuffels aan kon geven of kneepjes op plekken die ik niet prettig vond. Het gaf me altijd het gevoel dat ik niet zelf mocht bepalen wat ik met mijn lijf deed. Het gaf me altijd het gevoel dat ik mijn eigen “nee, ik wil nu niet” niet mocht volgen. Wat me verteld werd door ouders, leraren, opvoeders was belangrijker dan wat IK voelde. Dan wat MIJN lijf aangaf!
Tijdens een opleiding kwam ik erachter hoe dat gevoel van toen nog overheerste. Het was een opleiding waarbij we elkaar met tussenpozen zagen en waar iedereen de behoefte leek te hebben om elkaar uitbundig te knuffelen bij het weerzien. Een gevoel dat ik écht niet deelde! Maar waar ik me de eerste keer toch liet meevoeren door wat de groep van me vroeg. Mijn lijf had beslist geen behoefte aan dat lichamelijke contact, maar ik deed wat van me verwacht werd. Net zoals ik dat op kantoor vroeger deed met Nieuwjaar. Het hele kantoor dat elkaar dan zoende……..
En iedereen leek dat fijn en prettig te vinden….. Grappig was dat toen ik het bespreekbaar maakte met mijn groep, er meer mensen bleken te zijn die helemaal niet zo’n behoefte hadden aan de big hugs. Maar het belangrijkste voor mij was, dat IK aangegeven had wat MIJN lijf prettig vond.
Mijn lijf dat zo vaak signalen afgeeft. Signalen als ik wat doe dat ik prettig vind of juist niet prettig. Wanneer ik iets doe dat niet mijn hoogste verlangens dient. Wanneer ik me laat behandelen door iemand zoals ik niet behandeld wil/verdien te worden. Mijn lijf dat zo vaak signalen afgeeft wanneer ik me in een situatie bevind die niet goed is voor me.
En iedere dag word ik me er meer van gewaar. Iedere dag word ik me meer gewaar van alle signalen. Ik weet steeds beter wat mijn lijf probeert te vertellen. En ik reageer dus ook sneller op mijn signalen. Zodat het geen klacht hoeft te worden. Zodat ik nergens een emotie vast ga zetten in mijn lichaam die later voor pijn kan gaan zorgen.
Wil jij dat ook? Wil jij ook leren luisteren naar de signalen van jouw lichaam? Wil jij de signalen van jouw lijf leren interpreteren? Wil jij voorkomen dat je emoties vast gaat zetten die later een klacht worden? Of heb je intussen al een klacht waar je maar niet vanaf lijkt te komen?
Op 20 augustus geef ik de workshop Body Control in Tilburg. Lees hier het programma en meld je snel aan. Er is slechts plek voor 10 personen!
Liefs Nina
Nog geen reacties.