Sinds vorig jaar september merkte ik dat mijn ogen achteruit gingen. Ik droeg al een paar jaar een leesbril, maar vorig jaar merkte ik dat ik bijna niet meer zonder kon lezen. Dus terug naar de brillenwinkel en sterkere glazen. Maar het VOELDE niet beter, mijn ogen bleven moe en af en toe moest ik ze gewoon even sluiten.
Ergens in mijn achterhoofd ging er zo’n alarmbelletje rinkelen, misschien wel een ernstige oogziekte, hersentumor of iets anders drastisch. Ja, ook mijn gedachten winnen het soms wel eens van de rest van mijn lijf. Maar zo voelde het niet. Het voelde niet als iets lichamelijks. Het voelde niet alsof mijn ogen niet meer functioneerden. Het voelde steeds alsof er iets emotioneels zat te wringen.
En dat gevoel werd steeds en steeds sterker. En daarbij het gevoel dat ik niet hoef te accepteren wat vast LIJKT te staan. Ik word ouder DUS heb ik automatisch een leesbril nodig. Ik word ouder, DUS word ik automatisch grijs. Ik word ouder, DUS word mijn huid vanzelf slapper (waarbij ik het geluk heb dat black don’t crack).
Het gevoel dat mijn lichaam ongekende mogelijkheden heeft. Of beter gezegd GEkende mogelijkheden, die ik gewoon niet kon zien omdat ik het verhaal geloofde dat dit nou eenmaal de kenmerken waren van ouder worden…… Maar dát gevoel, het gevoel dat mijn lijf zo ontzettend veel zelf-herstellende mogelijkheden heeft, wordt iedere dag sterker. Ieders lijf!
Sinds 3 weken draag ik mijn leesbril niet meer. Iedere dag vertelde ik mijn ogen dat ik dankbaar was voor wat ze voor me doen. Iedere dag vertelde ik mijn ogen dat ik zo blij was voor alles wat ik kan en mag zien. Iedere dag vroeg ik mijn ogen wat ze nodig hadden om mij die dag weer alle pracht te laten zien. Iedere dag vroeg ik mijn ogen welke bijdrage zij konden zijn aan mijn prachtige ZIJN.
Ontspanningsoefeningen en bewegingsoefeningen voor mijn ogen. Ik gaf ze aandacht! Iedere dag.
En dus las ik de afgelopen weken zonder bril, ik schreef zonder bril, typte zonder bril. (Alleen de ingrediënten op van die stomme verpakkingen blijven nog even lastig. ). En dat ging goed. Geen hoofdpijn, geen vermoeide ogen, kleuren die feller lijken/zijn.
Maar soms….. soms gleed er ineens zo’n waas voor. Prikten mijn ogen en typte of schreef ik op gevoel verder. Gisteren had ik daarom een ander gesprek met mijn lijf, met mijn ogen.
En ik vroeg waar ze me voor probeerden te beschermen, wat het was waar ik mijn ogen voor sloot. Ik ben er namelijk van overtuigd dat ons lichaam ons signalen geeft om ons te beschermen.
Het antwoord verbaasde me, het verbaasde me dat het zo simpel was en het verbaasde me dat ik er nog niet eerder aan gedacht had. Mijn ogen sloten zich iedere keer als ik beren op de weg zie. Iedere keer als mijn gedachten naar het negatieve neigen, iedere keer als ik denk dat iets niet mogelijk is, iedere keer als ik blijf hangen in mijn blokkades, iedere keer als ik denk dat iets toch niet zal lukken, dan sluiten ze zich. Mijn ogen weigeren letterlijk dienst op het moment dat mijn energie zakt!
Wat een gaaf mechanisme! Ik heb het niet eens altijd door wanneer ik in belemmerende gedachten blijf hangen, maar mijn ogen zijn dus mijn metertje. En als ik terugdenk, dan klopt het ook. Als ik denk aan de periode waarin ik voor het eerst een bril aanschafte. Dat was de periode waarin ik bezig was met mijn coachopleiding en WIST dat ik mijn missie wilde gaan leven. Maar tegen mezelf zei dat het écht niet mogelijk was als kostwinner mijn vaste baan op te geven. Waarin ik 100 beren op de weg zag om mijn droom te gaan leven.
Afgelopen maanden had ik weer zo’n periode van twijfel, angst, onzekerheid. Zichtbaarheid, kwetsbaarheid tonen, oude zekerheden loslaten, oude waarheden loslaten. En mijn prachtige ogen vertelden me iedere keer dat deze gevoelens me niet verder zouden brengen.
I heard the message………
Vanaf nu hogere energie, geloof dat alles mogelijk is, geloof dat ik alles kan creëren dat ik wil, geloof ….
Liefs Nina
Nog geen reacties.