Vanavond ga ik voor het eerst in mijn leven paintballen. Met een leuke groep meiden, dus op zich heb ik er zin in. Maar die blauwe plekken……… Een paar maanden geleden stond ik te kijken naar een groepje paintballers dat van het veld afkwam. Grote ronde plakkaten die er pijnlijk uitzagen.
En ik merkte dat ik me gisteren afvroeg waarom ik dit mijn lijf aan wilde doen…….Waarom ik mezelf blauw wilde laten schieten, terwijl dat vást niet goed voor me kon zijn. Het kon vast niet goed zijn voor mijn huid, het kon vast niet goed zijn voor die bloedvaatjes eronder. Het kon vast niet goed zijn voor die spieren die eronder lagen.
De afgelopen tijd was ik juist zo zorgzaam en lief voor mijn lijf. Ik geef het op allerlei gebieden wat het nodig heeft. Waar het naar verlangt. Op het gebied van voeding, verzorging, liefde, aandacht, dankbaarheid. Zodat mijn lijf en ik voor elkaar de grootste bijdrage kunnen zijn. Nergens pijntjes, mijn ogen die het zonder bril stellen, en de rest van mijn lijf dat een smallere vorm aanneemt.
Hoe dat kan? Omdat ik GELOOF dat het mogelijk is. Omdat ik GELOOF dat het zo werkt. Omdat ik ervan overtuigd ben dat mijn lijf mij signalen geeft. Iedere dag. En omdat ik ervan overtuigd ben dat wanneer ik luister naar die signalen, ik mijn lichaam benut als grootste bijdrage voor mijn ZIJN.
Mijn lijf geeft mij kleine signaaltjes. En grote, wanneer mijn acties niet in overeenstemming zijn met mijn grootste verlangens. Niet in overeenstemming met dát wat ik behoor te doen. (Met behoren bedoel ik hier niet wat ik volgens de goe-gemeente zou moeten doen, maar dát wat mijn missie is, mijn pad, mijn grootste verlangens, mijn volgende stap, mijn hoogste bijdrage).
Mijn lijf staat ten dienste hiervan. Mijn lijf wil wat het béste is voor ons. Ieder signaal moet je dan ook zien als een waarschuwing dat er iets niet in overeenstemming is met wat het beste is voor jou.
Ik zie pijn en klachten als niet meer dan een laatste redmiddel van ons lijf. Een grote misthoorn op het moment dat het écht fout gaat. Dat we ons bevinden in een situatie die niet goed is voor ons. Of dat we rond blijven lopen met onvervulde verlangens.
En diep van binnen, diep van binnen wéét je wat dat is. Diep van binnen weet je precies wat je zou moeten veranderen in je leven. Maar we zijn super goed in
Ja, maar
Ik wacht tot
Als eerst
En ons lichaam gaat maar harder en harder en harder roepen….. Tot het moment dat jij de pijn vastzet in je lijf. Je neemt deze aan als de werkelijkheid. De enige werkelijkheid. En dus IS het daarmee ook de enige werkelijkheid. (Wat heb jij zo vastgezet dat het jouw enige werkelijkheid is?)
Zo heb ik dus in mijn lijf vastgezet dat paintballen blauwe plekken betekent. Dat paintballen (tijdelijke) pijn gaat opleveren. Dus dát is mijn werkelijkheid. Hopelijk krijg ik het ergens vandaag nog voor elkaar om me te realiseren dat er ook hier een andere werkelijkheid mogelijk is! Hopelijk krijg ik het ergens vandaag nog voor elkaar om deze overtuiging overboord te gooien. Hopelijk krijg ik het ergens vandaag nog voor elkaar om te geloven dat alles mogelijk is.
Dat het mogelijk is om geen blauwe plekken te krijgen. En dat ik puur en alleen ga genieten van een leuk spel!
Keep you posted…..
Liefs Nina
Ik had me te veel afgestemd op het niet krijgen van blauwe plekken. En dus ben ik 1 keer vol geraakt boven op mijn hoofd onder mijn haar.
Haha. Je krijgt waar je om vraagt